Dom, dommer, domst. Achteraf is altijd makkelijk praten.
Maar als ik door de winkelstraat loop, en de felgekleurde letters schreeuwen naar
me, kan ik het niet laten. Ik MOET naar binnen. Eigenlijk haat ik het om tussen
de rekken te trekken en te snuffelen. Toch zegt een stemmetje tegen me: “ga naar
binnen, misschien vind je wel een nieuwe party-outfit voor een prikkie”. Ik
mag het eigenlijk niet, maar luister toch naar dat duiveltje op m’n schouder.
Heel even maar, ben zo weer weg. Ik haat die drukte, moet ook nog een
telefoonrekening betalen en niet te vergeten de tandarts….ZUCHT. Uiteindelijk
sta ik een uur later weer buiten. Armer en rijker tegelijk. Mijn bankrekening
heeft mijn sterke wil niet overleefd, maar met twee grote shoppers zwaarder ga ik terug
naar huis. Oeps dit had ik beter niet kunnen doen, maar toch heb ik geen spijt.
Het is zo leuk, die mooiste tijd van het jaar. Sale.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten